Το αληθινό πρόβλημα δεν είναι ο αόρατος «εχθρός» που κυνηγάει η συμβατική θεραπεία, ούτε μια συμμορία κακών κυττάρων. Είναι το ίδιο το αποδυναμωμένο, «τοξινωμένο» σώμα.
Ο καρκίνος αναπτύσσεται όταν ο οργανισμός είναι αδύναμος και άρρωστος και είναι προφανές ότι το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται, είναι να τον βομβαρδίσουμε επιβαρύνοντάς τον με επιπλέον τοξικά χημικά.
Το να οδηγείς έναν καρκινοπαθή στη χημειο-«θεραπεία», είναι σαν να προτείνεις σαν λύση για τον πονοκέφαλο, να πάει να βαρέσει δυνατά το κεφάλι του στον τοίχο!
Προς στιγμήν, εξαιτίας του πόνου από το χτύπημα, δεν θα νοιώθει πια τον πονοκέφαλο…
Είναι απλή σύμπτωση, το ότι οι πολυεθνικές που κατασκευάζουν τα τοξικά χημικά που δημιουργούν τον καρκίνο, είναι οι ίδιες που κατασκευάζουν και τα τοξικά χημικά που συνταγογραφούνται ως «θεραπείες» για τον καρκίνο;…
Το σύστημα του πλουτοπαραγωγικού φαρμακευτικού μηχανισμού είναι αύταρκες και
επανατροφοδοτούμενο.
Υπάρχει όμως ευτυχώς και ο παράγοντας Χ: το απρόβλεπτο, τρομερό δυναμικό αυτοθεραπείας που διαθέτει ο ανθρώπινος οργανισμός.
Το σώμα είναι ικανό να φροντίσει μόνο του τον εαυτό του, κάτι που οι φαρμακοβιομηχανίες θέλουν να ξεχάσουμε.
Λίγοι άνθρωποι βρίσκουν το κουράγιο να πιστέψουν σε αυτό, παρακάμπτοντας ή άμεσα αμφισβητώντας τους «ειδικούς».
Λίγοι αποφασίζουν να πάρουν στα χέρια τους την ευθύνη για τη ζωή και την υγεία τους, παρά να την αφήσουν στα χέρια κάποιων που βλέπουν τη ζωή και τα σώματά μας στο μικροσκόπιο.
Αριάδνη Γερουκη
